Стратэгія ацэньвання

Каб праца не сталася вельмі складанай, яна павінна мець аптымальную колькасць "элементаў ацэнкі". Каб праца не сталася вельмі складанай, яна павінна мець аптымальную колькасць “элементаў ацэнкі". Кожны элемент ацэнкі павінен датычыць акрэсленага аспекту працы. Звычайна працы ацэньваюцца паводле 5 - 15 параметраў, у залежнасці ад складанасці задання. Дапускаецца наяўнасць аднаго ацэначнага элемента , у такім разе праца будзе падобная да стандартнага задання у Moodle.

Стратэгіі ацэньвання:

Не ацэньваць. Элементы працы з’яўляюцца апісаннем яе аспектаў. Выкладчык дае ацэнку кожнаму з іх. Падобна, як пры выкарыстанні іншых стратэгій ацэньвання, робіцца таксама агульная ацэнка.

На падставе складаючых элементаў ацэнкі. Гэта стратэгія ўключае ў сябе наступныя этапы ацэнкі:

  1. АПІСАННЕ элемента ацэнкі. Тут трэба назваць аспект працы, які ацэньваецца. Калі праца мае якасны характар, трэба акрэсліць, што павінна лічыцца добрым, сярэднім і кепскім.
  2. ШКАЛА элемента. Moodle мае шэраг акрэсленых ацэначных шкал, ад простых так/не, да шматступеньчатых , працэнтавых шкал. Кожны элемент мае сваю ўласную шкалу. Заўважце, што шкала не ўплывае на вагу дадзенага элемента пры выстаўленні канчатковай адзнакі. Двухступеньчатая шкала мае такі самы "ўплыў" на канчатковую адзнаку як і шкала, якая мае 100 пунктаў, пры ўмове, што элементы, якіх гэта шкала датычыць, маюць такую самую вагу.
  3. ВАГА элемента. Прымаецца, што кожны элемент мае такую самую вагу . Гэта можна змяніць, прыдаючы больш істотным элементам вагу, большую чым 1, а менш істотным – меншую, чым 1. Змена вагі НЕ на змену максімальнай адзнакі, якая акрэсліваецца з дапамогай параметра Максімальная Адзнака. ВАга можа мець прыпісаную вартасць ніжэйшую , чым нуль, праўда, да такіх запісаў належыць адносіцца, як да эксперыментальных.

На падставе колькасці памылак. Гэта стратэгія дапамагае знайсці ў працы пэўныя ісціны, якія павінны быць вядомыя студэнтам. Адзнака залежыць ад іх знаходжання ў працы. Выкладчыкі мусяць прадставіць табліцу адзнак, з якой будзе відаць , якую адзнаку трэба паставіць, калі ўсе шукаемыя тэзы ёсць у працы, а якую, калі не хапае адной або больш. КАлі нейкія з гэтыў ісцін боль важныя, чым іншыя, то ім павінна быць прыпісана большая вага (больш, чым 1). Менш важныя пытанні могуць мець прызнаную вагу менш, чым 1. Агульная "колькасць памылак " – гэта ўзважаная сума нестаючых тэзаў. Той, хто ацэньвае павінен адпаведным чынам дастасаваць адзнаку да адзнак, якія прапануюцца ў табліцы.

На падставе крытэраў апісання. Пры гэтай стратэгіі апісання выкладчык павінен апісаць працу шэрагам сказаў , якія будуць выкарыстаны пры ацэнцы працы. Гэтыя сказы могуць злучацца з іншымі (cumulаtіve stаtement) або кожны з іх павінен уключаць адно, істотнае пытанне (self-contаіned stаtement). Той, хто ацэньвае, павінен вырашыць, які сказ лепш апісвае работу. Выкладчык таксама павінен суаднесці сказ , які апісвае працу з ацэнкай гэтай працы. Ён звычайна можа правесці некаторае дастасаванне прапанаваных адзнак.

На падставе крытэрыяў апісання. Гэта стратэгія адрозніваецца ад папярэдняй толькі колькасцю крытэрыяў апісання, тым, што тут іх больш. Колькасць крытэрыяў падаецца ў параметрах работы. У кожным крытэрыі можа быць да 5 "істотных" сказаў (level stаtements). Колькасць гэтых сказаў можа быць рознай у розных крытэрыях. Пустое тэкставае вакенца азначае канец апісальнага крытэрыю на дадзеным узроўні. Такім чынам некаторыя крытэрыі могуць мець 2 а некаторыя 5 "узроўняў". Кожнаму крытэрыю можа быць прызнана акрэсленая вага. Узроўні маюць прыпісаныя адзнакі 0,1,2,3,4. Адзнака за працу – гэта узважаная сума гэтых адзнак.